xoves, 21 de novembro de 2013

Descubrín o meu segredo por Marcos Blanco Mouzo (1 A)


Esta historia non é de Samaín, nin de Halloween, é tan só o que me pasa a min. De sempre fun un neno moi delgado, o meu médico, Ángel, sempre estivo abraiado, meus pais din que non como, no cole din que non como, máis esa non é a causa. Tamén rompo moitos ósos cada vez que caio, e estou cada vez máis branco. Nada disto se debe a cousas que os meus pais entendan, só Marcos, meu irmán é quen de comprendelo, hei de contarvos  o que me pasa, seguide a ler ata o final.

 

D. Antonio, o cura de Cándoas, é xa un señor maior e o día do bautismo de Marcos confundiu o Santo Crisma co óleo dos defuntos, este erro converteu a meu irmán nunha das poucas persoas que pode ver á Santa Compaña, ninguén sabía isto ata que na noite do Samaín ...

 

A Santa Compaña é unha  comitiva de almas en pena, unha procesión fantasmal formada por dúas filas. Cada fantasma leva unha candea acesa e ao seu paso deixa un cheiro a cera no aire. Á fronte desta compañía fantasmal  encóntrase un espectro maior chamado Estadea. A procesión vai encabezada por un mortal (vivo) portando unha cruz e un caldeiro de auga bendita, seguido polas ánimas que levantan vento ao seu paso. O vivo que encabeza a procesión é home ou muller dependendo de se o patrón da parroquia é un santo ou unha santa. Quen realiza esa "función" non recorda durante o día o ocorrido no transcurso da noite, unicamente se poderá recoñecer ás persoas penadas con este castigo pola súa extremada delgadeza e palidez.

 

O patrón de Cándoas é San Martiño...

 

O vivo non descansa noite ningunha e vaise debilitando sen ninguén saber por que ata morrer ou pasar a luz que porta a outro incauto. A Santa Compaña percorre cada noite a casa dos que están a piques de morrer.

Na pasada noite de defuntos meu irmán viume marchar a media noite sen dicir nada, seguiume e no cruce de Rebordelo, Monelos e Taboido viu como me colocaba á cabeza da procesión, os cans de todo Cándoas ladraban como tolos e os gatos fuxían a fume de carozo.

 

Se algún de vós está a sentir pena por min lamento comunicarvos que na última semana pasei pola noite pola porta de tódolos nenos e mestres do cole das Revoltas, vémonos na Eternidade.

Ningún comentario:

Publicar un comentario