Unha estrela no vento de Ledicia Costas

Miguel ía ao instituto e despois acostumaba ir a un bar chamado a Lagoa. Unha vez que marchou do bar, déronlle unha malleira e ferírono, polo que tivo que ser hospitalizado. Mentres, na casa, seu pai marchou e a nai tivo que facerse cargo de Abel porque os seus pais morreran nun accidente. Na Lagoa coñeceu a unha rapaza chamada Reina que era de etnia xitana. Miguel e os seus amigos ordenaron unha pelexa para o domingo ás oito da noite nun lugar perigoso. Miguel non puidera participar porque estaba aínda doente do outro día e el non quería levar a Abel porque estaba en cadeira de rodas. Ao final levouno, empuxárono ao barranco e morreu. Miguel sentíase culpable de que morrese Abel xa que só quería que el non participase na pelexa. Encantoume este libro porque trata temas sobre adolescencia que están moi presentes na nosa vida.

Jessica Pose Rodríguez (3º ESO)

Tristes armas de Marina Mayoral

Harmonía e Rosa eran dúas nenas que estaban no orfanato mentres que seus pais loitaban na guerra. Para estar a salvo as nenas marcharon nun barco para Rusia tardaron quince días en chegar antes de embarcar a nai non puido despedirse das nenas. Elas mentres que estaban en Rusia escribironlle unha carta.Miguel o seu pai morreu na guerra despois a nai casou cun americano.Os anos pasan e as nenas seguen en Rusia,Rosa quere ser bailarina e aceptada na escola Bolshoi. Rosa chegou a ser unha bailarina famosa e admirada por todo mundo.Harmonía dedicouse como María do Mar ao coidado dos nenos orfos e refuxiados da guerra.Exerceu ese labor ata que casou con León que fixera unha brillante carreira. O que nunca puideron facer Harmonía e Rosa foi reunirse con súa nai.Os esforzos de Carmiña para que a deixasen entrar en Rusia foron inútiles. Rosa facía xiras polo estranxeiro así puido ver a súa nai. Harmonía soamente por carta ou por teléfono con súa nai. Harmonía tivo tres fillos e Rosa adoptara dous cando pasou a profesora de baile. Despois de cincuenta anos emprenderon o camiño a Galicia volveron a casa de seus pais. Un día o neto do antigo xefe de Correos entregou a carta que elas escribiran de nenas a seus pais que nunca chegou a destino. Gustoume porque é un libro moi emotivo.

Jessica Pose Rodríguez (3º ESO)

A historia do home can de Pepe Carballude

Faustino Santos era un ex notario ao que lle tocara a lotería. Converteuse nun can por querer recobrar a eterna xuventude xa que tomou un frasco que lle mandou Kechú, un amigo indio. El con toda a présa non leu o papel que lle advertía que non o podía mesturar con alcol, que había contraindicacións. Por querer ser xove converteuse nun can. Despois de varias aventuras, ninguén confiaba nel. Ata mesmo foi á cidade pero pasou o mesmo. A noite de San Xoán recuperou o seu aspecto humano e volveu para a casa para celebrar coa súa muller o seu aniversario de voda. Gustoume pero é un pouco surrealista.

Jessica Pose Rodríguez (3º ESO)