mércores, 30 de xaneiro de 2019

Pasos para deixar de ser un muggle, Pedro Suárez Fariña (4º ESO)


Pasos para deixar de ser un muggle

1.   Pensa que poderes queres ter e que variña máxica queres (o material, onde foi forxada, o tipo de madeira…).

2.     Unha vez o penses é hora de enviar a túa solicitude a Hogwarts.

3.     Agora é unha parte que non depende de ti, espera a que che chegue a carta, e se por un casual non che collen, sempre che quedarán outras universidades de maxia moito peores.

4.   Empeza a pensar en que casa vas estar (Gryffindor, Hufflepuff, Ravenclaw ou Slytherin)

5.     É a hora de que escollan a túa casa, non te poñas nervioso.

6.     Unha vez esteas na casa, coñece os teus compañeiros e socializa con todos.

7.     Último paso pero non o menos importante, esperta. Dáte conta de que non estás no mundo de Harry Potter e nunca vas estar, sempre serás un Muggle que non ten poderes.

Non te sintas mal, sempre che quedarán a familia e os amigos, pero estes non che van dar poderes nin unha bolsa de estudos en Hogwarts, de ilusións tamén se vive.

venres, 25 de xaneiro de 2019

Instrucións para aborrecerse, María Paz Varela (4º ESO B)

Saímos dun longo día do colexio, chegamos a casa, prendemos o ordenador, vemos aquela película que levábamos tempo desexando, aquel capítulo daquela serie que non daba saído e por fin está colgado en Internet. Prendemos o móbil, contestamos a un Whatsapp que nos di se vimos aquela foto tan graciosa que colgaron no Instagram.

Entramos en Instagram, deixamos un “me gusta” co seu debido comentario na foto e pechamos a aplicación. Agora é o turno de Twitter, retwitteamos un comentario, dámoslle “me gusta” a unha mensaxe e entramos en Youtube, vemos un par de vídeos...

E agora que facemos? Collemos un libro, mirámolo un pouco por riba, lemos un par de capítulos, entramos en Spotify e poñemos a lista das nosas cancións favoritas para que ambienten a escena. Ben, agora que xa fixemos todo iso e lle dedicamos o seu respectivo tempo a cada unha das actividades anteriormente propostas, vou formular unha pequena cuestión. Canto tempo fai que non vos aburrides?

Si, lestes ben, estouvos preguntando se fai moito que non vos aburrides. E non me refiro aos cinco minutos que pasan entre que elixides a próxima canción que ides escoitar ou o próximo vídeo que ides ver. Non, refírome a aburrirvos de verdade. A pasar unha tarde sen saber que facer, deitándote no sofá, cambiando de postura porque non estás cómodo, levantándote, collendo un bolígrafo e un folio crendo que, ao mellor en toda a tarde que levas pensando que facer, desenvolviches grandes capacidades artísticas para despois darte de conta de que non e deixar o bolígrafo e tirar o papel. 

Volves ao sofá, volves a non atopar a postura e esta vez intentas practicar algo de deporte. Colles a
pelota de baloncesto que leva naquela esquina do garaxe tanto tempo que xa nin te lembrabas dela e tiras un par de veces a canastra. Uf, non o deporte tampouco é o teu.

E a música? 

Sabedes a que días me refiro verdade? Ben, pois se fai moito que non tedes un deses, estades no sitio correcto. Seguindo estes sinxelos pasos poderedes aprender a aburrirvos.

Comezamos.

En primeiro lugar debedes desconectar calquera tipo de conexión a Internet que teñades na casa. Apagade o wifi e desconectade os datos móbiles. Despois, apagade todos os aparellos electrónicos: ordenador, tableta, móbil, televisión...

A continuación creade un ambiente non que non haxa unha continua entrada e saída de persoas que poidan interromper a vosa sesión de aburrimento.

Por último deixade fluír a vosa creatividade e quen sabe se non vos converteredes nuns marabillosos cociñeiros, debuxantes, músicos, escritores...

Seguir estes tres sinxelísimos pasos é todo o que precisades.

Que o aborrecemento vos acompañe!

Recensión de Ollos de auga de Domingo Villar por Sergio Villar (4º ESO B)

Este conto comeza coa aparición dun saxofonista morto nun hotel de luxo na illa de Toralla, en Vigo, ao cal encargan a Leo Caldas (inspector da comisaría de Vigo) e a Rafael Estevez (o axudante de Leo Caldas, destinado a Galicia dende Aragón) a súa investigación. A trama desenvólvese en torno á costa viguesa, aos clubs nocturnos da zona e en unha das casas dunha familia moi adiñeirada do lugar. A historia relátase cun ton de retranca e humor negro, pero tamén cun matiz macabro e diabólico que se converte na guinda do pastel para os que lles gusta a novela negra. No penúltimo capítulo a historia tórnase totalmente de bando outorgándolle un factor sorpresa moi bo á obra.
Como opinión persoal, gustoume moito como está escrita de forma que se comprende moi ben a intención que o autor quere transmitir e tamén a forma de escribila dándolle un xiro aos acontecementos que me gustou moito. Gústanme as novelas nas que hai que deducir quen é o asasino, e que non sexa quen de verdade esperas, fai que a obra guste moito máis e que cando a finalices quedes con unha sensación diferente no corpo.


Como sentir morriña cun pensamento, Sara Caamaño (4º ESO B)

No seguinte texto veñen unhas indicacións para botar en falta a algo ou alguén. Estas pautas abranguen dende sentir morriña dun lugar ou persoa ata un momento concreto. Debe poñerse cómodo/a e intentar empatizar coas situacións. Tamén pode volver a vista nuns anos atrás, para revivir momentos felices na mente, como a infancia.
En primeiro lugar, debe acomodarse nun lugar que coñeza, preferentemente se hai un bonito recordo nel ou unha fermosa paisaxe. O ambiente tamén debe estar calmado e o barullo debe ser mínimo. Se do seu maxín saiu un recordo atribuído a un obxecto, servirá de axuda, aínda que un álbum de fotografías sería o mellor para este momento.
A continuación, busque a tranquilidade que se nomeou no paso anterior e empece a recordar imaxes de aquel día. Un día sentado/a ao lado de teu avó no banco do parque antes de que o cancro consumise a súa vida. Unha xuntanza de varios amigos pasándoo ben, cun sorriso na cara de cada un, ou simplemente un día no que te sentiches ben contigo mesmo/a.
Porque en definitiva, a morriña créase coa túa felicidade e a da xente que te rodea.
Debería repetir estes pasos mínimo tres veces ao mes, para unha vida máis saudable por dentro e máis feliz dende unha perspectiva exterior.
Grazas polo seu tempo e moita sorte.

Instrucións para comer un chicle na clase, Brais Martínez Lema (4º ESO B)

Como todo o mundo sabe, os chicles son algo que os profesores non soportan nas clases. Sempre que un compañeiro ten un chicle na boca, e o profesor se decata, réñelle e obrígalle a tiralo. Agora vou dar unha serie de consellos para poder comer un chicle na clase sen que ninguén se decate. Isto só é para a xente á que lle gusta vivir ao límite.
  1. O primeiro que se debe facer, entrar na clase, sentarse e esperar uns cinco minutos para poder comer o chicle. Nos primeiros minutos, o profesor, soe visualizar que non falte ninguén, e pódeche ver o chicle.
       Despois de que pasen cinco minutos, xa podes abrir ás agachadas o teu chicle e comelo.
  1. Xa co chicle na boca, comeza a aventura. Hai que estar atento, xa que cada vez que o profesor te mire, debes ter reflexos de lince, e apartar rapidamente o chicle cara un lado da boca e non mastigar.
  2. Un consello é nunca manter contacto visual co profesor, máis que nada para que non che vexa o chicle, pero tamén para que non che toque ler. Se por casualidade es desas persoas que son odiadas pola sorte, e che toca ler, debes estar rápido. Tes dúas opcións:
  • Se tes moita práctica, podes apartar o chicle cara un lado da boca, ler tranquilamente, e cando acabes continuar mascando.
  • Se iso non se che dá moi ben, debes estra lixeiro, coller un pano do peto, e facendo o amago de soar os mocos gardar o chicle, e tiralo no lixo despois.
Se te cachan nalgúns dos pasos, ou che toca ler e tes que usar un pano, debes aceptar a derrota, e ter sempre un chicle de reposto para a seguinte clase volver intentalo.


INSTRUCIÓNS PARA SER GALEG@ DE VERDADE, Sarai Pose Fariña (4º ESO B)

Ola? Hai alguén por aí? Vexo que non vas parar de ler este texto, polo que quere dicir que aínda queda alguén coma min. Alguén que entende esta fala tan estraña. O GALEGO. Preguntaraste a que vén todo isto. Pois estás a punto de comezar a ler as instrucións que te ensinarán a ser un galeguiño ou galeguiña, como din os vellos, “como Dios manda”.

Seguro que xa o estás imaxinando, e o primeiriño de todo (evidentemente) é falar galego. Probablemente, penses que o galego é lingua de aldeas e vellos (a non ser que sexas mozo e vivas na aldea/vila). Pero non. Os galegos (falantes) temos a riqueza de poder falar nunha lingua, coa cal, fóra de Galicia non nos entenden. (Aínda que moitas veces sen ser fóra de Galicia, patético verdade?)

De seguido, deberás ser un bo lambón, ao cal lle gustan as filloas e ao cal, cando lle preguntes aos avós o que farán de comer e estes che digan que haberá un caldiño ou un cocido de grelos, as pupilas dos ollos dilataránseche como cando vas ao oculista e este che verte esas gotas que tanto pican.

Se nunca celebraches o magosto asando castañas nunha lareira de pedra ou nunha cociña de ferro; se ningún vello che preguntou a típica frase de: “E ti, de quen vés sendo?”; se de toda a vida celebraches o Samaín, e non o Halloween; se nunca comiches pementos de Padrón e cantaches vitoria antes de que deses o segundo bocado, e que realmente si que picase (e como pican os condenados); se nunca probaches os bois/zamburiñas/percebes/nécoras/vieiras/centolas/o polbo á feira/ etc, non te consideres un bo galego.

Parte dos puntos anteriores eran maioritariamente sobre comida, curioso verdade? Éche o que hai. É tan só cousas de ghalleghos.

SARAI POSE FARIÑA 4º B