domingo, 25 de decembro de 2011

Nova mensaxe por Laura García Devesa


“Querido tío Carlos:
Canto me alegro de que xa vaian chegar as vacacións de Nadal. Conto os días que quedan –quedan 3 días-. Pero o tempo non dá pasado, non vexo o momento de volver a verte. Teño tantas cousas que contarche! E unha gran sorpresa para ti! Ademais, por suposto, do teu regalo.
Por certo, os exames saíronme moi ben: non baixo do oito nas medias. Pero todo isto con suor e bágoas, porque o que dixo que 4º era repaso pois... Eu creo que saíu da escola en terceiro! Mira ata onde chega a cousa que son a única que aprobou todo! Mamá dixo que se as notas ían ben me daba 20€. Non é moito pero con iso xa teño dabondo para mercar a 3DS, jaja!!
Ah! E perdóame por deixarte a medias onte cando estabamos falando, pero o ordenador está bastante cascado xa e colgouse. Quixen mandarche unha mensaxe ao móbil ou chamarte, pero xa sabes que mamá non me deixa por iso de que ao ser internacional sae tan caro... E aínda non me explicaches por que tiveches que volver a Galicia tan de repente! Entendo iso da morriña e que as cabras tiran ao monte pero... BÓTOTE MOITO DE MENOS. Xa levamos sen vernos desde setembro, e eu que estaba acostumada a verte tódolos días!
E falando de non ver á xente: papá aínda non volveu. A el tamén o boto de menos, pero só levo sen velo tres semanas, non tres meses! E mamá está rara ultimamente, cando lle pregunto que lle pasa dime que nada. Ao mellor tamén vos pon en falta, ou tamén lle está afectando a morriña, quen sabe!
Mamá pídeme que che avise que papá non vai vir connosco, pero iso xa o supoñerías antes, cando che dixen que non volvera.
Eu estou desexando ir. Quero ir para verte e falar contigo, pero tamén para volver ver Galicia. Catro anos sen vela... Xa case nin a acordo! Antes tíñate a ti, que non parabas de falarme da casa e das túas trasnadas de cando eras novo. Aínda que diso non fai tanto! Só me levas dez anos (e medio) e xa falas coma un vello que recorda a xuventude coma un tesouro perdido. Que só tes 26 anos!!!
E sabes que? Xa lin os novos de Patrick Rothfuss e de Carlos Ruiz Zafón: ‘El Temor De Un Hombre Sabio’ e ‘El Prisionero Del Cielo’. Creo que esta vez che gañei! Se non os tes, eu vounos levar e non me importa deixarchos (xa sei que prefires as edicións en galego, pero desde aquí éme imposible). E, se podes, encárgame un par de libros de poesía galega nunha libraría da zona (os que ti queiras, sempre me gustan). GRAZAS!
Antes de que se me esqueza: sorte na entrevista de hoxe! Espero que leas isto antes de saír, pero coñecéndote seguramente saias dúas horas antes do necesario... Xa me contarás que tal che foi!
Teño que deixar de escribir, que xa logo me comeza a clase. Espero verte pronto e poder contarche un lote de cousas que non me gusta escribir por correo.
Desesperadamente, túa sobriña
SABELA ”


Carlos leu e releu o correo que lle chegara ao ordenador aquela mañá. Tal e como Sabela sospeitara, saíra da casa antes de ler aquela mensaxe, que databa das 9:12. Se o tivera lido antes, agora podería seguir sen traballo, pois non tería sido capaz de traizoar á súa sobriña tras ler as súas palabras.
Pero pronto deixou de pensar niso. Súa irmá, Beatriz, comentáralle o do seu home, e a el preocupáballe que Sabela seguise sen saber nada... Pero el non era quen para decidir sobre iso.
Notábase que Sabela intentara chamar a intención sobre a sorpresa que gardaba para seu tío, pero era o último no que el pensaba mentres preparaba os papeis para o seu primeiro día de traballo. Intentou esquecer o negativo. Ao día seguinte iría a encargarlle os libros para Sabela ao saír do traballo. Ademais, polo menos, xa sabía que regalarlle a Sabela!

Moi lonxe, a dous mil quilómetros de alí, unha muller chora mentres nas súas mans sostén unha foto que retrata a unha feliz parella cunha nena pequena no colo del. Ao sentir unha porta abrirse seca as bágoas e garda a foto. A nena de antes entra, xa feita unha moza. A muller adícalle un sorriso conciliador mentres a rapaza a mira con cara de estrañeza.

Laura García Devesa (4º ESO)

domingo, 11 de decembro de 2011

Hora de comezar por Laura García Devesa


Aínda só se comezaba a albiscar unha raíña de luz sobre un mar calmo que quería amencer gris cando Carlos xa estaba erguido e envolto nas súas mellores galas disposto a comerse o mundo enteiro dun só bocado. Isto sería porque aínda non almorzara, pero tiña a cociña e o peto baleiros, e esta era a primeira oportunidade que tiña de cambiar a súa situación dende a súa chegada a Galicia.
A oferta non era máis que un traballo de oficina polo que gañaría unha miseria e traballaría máis horas das que ten o día enterrado entre papeis e sentado nunha cadeira que ben podería estar feita de pedra. Pero Carlos o único que quería era conseguir un traballo antes da chegada do Nadal para poder ter aínda que só fose un pequeno detalle para a súa sobriña Sabela. Perdería todos os cartos pero nunca faltaría á súa palabra, isto era unha das poucas cousas que naquel momento tiña claras, e non a pensaba ignorar.

Como se levantara moi cedo tivo un longo anaco que esperar ata que o reloxo marcara ás nove. Ao final, canso de esperar, saíu máis de media hora antes do pensado. Chegou á Coruña cando apenas deran as nove pero, tal como esperaba, atopar o lugar levoulle case tanto tempo como a viaxe pola autoestrada.
Aínda así, podes parecer un pouco adiantado, e con isto quero dicir desesperado, se te presentas ás nove e media cando estás citado para ás once. Carlos pensara que chegando cedo daría boa impresión, pero ao chegar alí deuse de conta de que había unha fina liña entre chegar cedo e quedar ben, e chegar hora e media antes e parecer un pobre desesperado sen nada máis que facer, e non lle conviña cruzala xunto coa entrada do edificio.
Con esta decepción cravada na súa cabeza, pensou na posibilidade de esperar na cafetaría do lado, pero volveuno a pensar despois de mirar o contido da súa carteira, e decidiu que sería mellor comezar a coller confianza coa xente dos arredores cando tivese o traballo. Non quería coñecer a esas encantadoras persoas e que a decepción de non volver a velas se puidese sumar á de non ter traballo (e á de ter gastado alí os poucos cartos que lle quedaban) no caso de ser rexeitado. E como o feito de estar sen traballo xa lle pareceu o suficientemente decepcionante, decidiu quedar no coche e rematar de ordenar os papeis mentres oía a música da radio sen escoitala, alleo a todo aquilo e pensando só no que diría durante a entrevista de traballo que probablemente decidiría moito sobre o seu futuro.

O home de gran bigote e compostura que o miraba desde o outro lado da mesa escoitou co rostro inexpresivo o discurso que Carlos levaba preparado de memoria. Carlos, que por dentro tiña os nervios tan tensos que bastaría cun roce para rompelos, finxía tranquilidade e formalidade, e repetía as palabras coma un robot preparado para conseguir o traballo que máis odiaba.
Mentres falaba, só podía pensar en Sabela, que sempre o animara a seguir os seus soños. Por ela estudara Literatura Galega e non Dereito, pero agora todo aquilo servíalle só para falar diante de persoas ataviadas coma pingüíns e soltarlles charlas mecánicas coma aquela. “Síntoo... Decepcioneite.. Síntoo...”, era o único que se escoitaba na súa cabeza mentres os seus beizos se movían e a súa garganta profería uns sons que lle resultaban incribles.

-Señor Romero, o que vostede me dixo podía eu lelo nos informes que me entregou –dixo o home do outro lado da mesa, cravando mil agullas no peito de Carlos, cando este calou sinalando a finalización do seu discurso-. Agora dígame, e sexa sincero: por que quere vostede traballar aquí?
-Porque, aínda que pareza un traballo simple, poderíame abrir ás portas a...
-Sinceridade, Romero- cortou o empresario-.
A Carlos custoulle apagar a maquinaria e pensar por si mesmo.
-Pois.. Supoño que estou aquí porque... –unha gota de suor esvarou pola súa cara- Porque, para min é hora de comezar.
-Comezar?
-Si. Comezar a vivir na realidade. Comezar a esquecer os soños imposibles. Comezar a entender que a vida non é como eu quero. Comezar a darme de conta de que debo defraudar a algúns dos meus seres queridos e a min mesmo para seguir adiante. Hora de comezar a... Vivir.
O pingüín con bigote quedou mirándoo un anaco antes de responder:
-Parabéns, Romero. O posto é seu.

Carlos, pese a ser aceptado, saíu da oficina máis apesarado do que pensou que estaría se lle negaban o posto, pois o que confesara alí dentro non só fora unha revelación para o seu novo xefe: tamén o fora para el e, nalgún momento, Sabela daríase de conta de que o seu tío a defraudara.

Laura García Devesa
4º ESO