xoves, 17 de xaneiro de 2013

Trece anos de Branca de Agustín Fernández Paz

Acababan de diagnosticarlle unha hepatite a Branca, polo cal non podería ir Á escola durante seis semanas. Polo seu cumpreanos a súa amiga regaláralle un álbum de fotos en branco. Como estba soa na casa debido á súa enfermidade, foino cubrindo con fotos da súa vida. A primeira que pon é a da dracaena, unha planta á que lle colleu moito cariño. Tamén pon a súa preferida daquel verán que pasaron coa avoa, cada vez que a miraba aínda se lembraba do recendo dos marmelos. Quería poñer unha foto de Lois, o seu namorado, pero non se atreveu debido a bronca que lle botaría súa nai. Lois enterouse da enfermidade de Branca, e mandoulle unha carta polo seu irmán pequeno Daniel. Tamén pon aquela foto na que aparece recollendo o premio do concurso literario de Mondoñedo, no que participou gracias a Xabier. Logo pon aqueloutra na que aparece Lois, pero acompañado pola súa amiga Raquel. Acórdase con isto daquela tarde que pasaron no pombal os tres xuntos. Branca estaba moi nerviosa o día do consello escolar, xa que ían a tratar a expulsión de Lois. E entón chegou Raquel, e díxolle que expulsaran a Lois durante todo o curso. Como xa se atopaba mellor, Branca foi falar con Lois sobre o asunto. Lois explicoulle que todo era unha trampa, porque a víbora lle tiña manía por ser repetidor. Branca creuno e deulle unha aperta amosando así a súa compaixón. Lucía Gagino (1º ESO)

Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas

Balbino é un rapaz de aldea moi pobre. Gustáballe escribir no seu caderno por que se sentía moi ben cando o facía. Unha das súas memorias é cando se escapou ao río a descansar e quedouse dormido. Pero a Balbino gustáballe moito ir ás festas, mágoa que estaba de loito pola morte do seu tío Braulio. Balbino pensaba que era unha tortura, porque o tío Braulio xa había 3 anos que morrera. Polas festas escapouse da casa para correr atrás dos foguetes coma os outro nenos e foi dar a casa do xudío. Despois dunha charla co xudío volveu para a casa. Fálanos tamén do seu can Pachín que morreu cando caeu na trampa que lle puxeran ao raposo. El enterrouno na súa horta e non lle daba vergoña chorar por el. Xa que non podía ir ás festas, ía ao rebusque o día seguinte a ver se atopaba algo. Este día atopou unha caixiña moi fermosa pero a chuvia acabou con ela. Tamén nos conta que era moi aplicado nos estudos, e ata se chegou a namorar da mestra Eladia, pero ela xa tiña mozo. Cóntanos a morte do seu padriño, e tamén o boa persoa que era. Balbino estivo a piques de afogar no río, pero grazas ao seu posteriormente amigo non afogou, pero logo de facerse amigos, o pobre de Lelo tivo que marchar. Dinos tamén que foi sancristán e que lle gustaba moito selo, xa que a xente o vía cun aire superior. Ao final, Balbino arreóulle unha pedrada a Manolito, e tivo que marchar a servir. Pero el seguía feliz xa que lle chegara unha carta do seu amigo Lelo dende as Américas. Gustoume moito este libro e recoméndollo a calquera persoa. Lucía Gagino (1º ESO)