Xosé
era un rapaz duns dezasete anos. Un día apareceu na súa casa un
home que estaba a buscar a Fulxencio, ó pai de Xosé para
encargarlle que foran a cazar un lobo enorme que estaba destrozando
as terras do Incio. Entón puxéronse en marcha Fulxencio, Xosé e o
seu can Bal.
Chegaron
de noite. Estaba nevando e durmiron na casa de Oreste. Despois xa se
aloxaron na casa do fidalgo don Eduardo, que tiña dúas fillas, Ana
e Aurora.
A
xente do pobo dicía que o lobo tiña calidades humáns, porque había
xente que o vira saír da casa a dúas patas. O Fidalgo sospeitaba
que o lobo entendía o vocabulario humán. O párroco ,don Laureano,
levaba balas de cera bendita, as únicas capaces de matar ao
lobishome. Unha vella veciña coñecía a historia dos
lobishome.
Pasaban os días e os lobos seguían facendo das súas: comeron unha mula e o can de Rosa, e ata mesmo atacaron a unha pastora e o seu rabaño de ovellas. Un lobo negro feriu ao fidalgo esa mesma noite que puxeran unha cabra como cebo no medio do lugar. Pai e fillo tiveron un encontro cun lobo negro enorme ao que as balas nada lle fixeron e desapareceu deixando roupas de muller tiradas. Eles saben que os máis perigosos son dous: un negro e outro branco.
Organizan unha trampa rodeando o monte con estacas, cordas e dúas liñas de xente facendo ruído para asustar aos lobos. Esta trampa matou a varios, pero non os dous máis importantes. Cando están regresando o lobo perigoso, provoca a desbandada xeral. O lobo negro púxolle a Fulxencio a garra no peito e recriminoulle que andivese matando lobos. Xosé refuxiouse nun secadoiro de castañas, onde acazapado co cheiro lobuno de Bal, tivo que matalo para que non o delatase, non localizou o lobo branco que, ao alba, camiñou a dúas patas e da súa pel sucedeu Aurora. Conseguiu queimarlle a pel, que se resistía a arder, liberándoa así da maldición: non volvería a ser loba. As dúas irmáns eran mulleres-lobas por unha maldición paterna: si querían ser como homes e libres, mellor que fosen lobos. Estando abrazado a Aurora, apareceu o lobo negro, pero Rosa dos Chantos cravoulle unha machada na perna dereita.
De volta á casa do fidalgo, Xosé queimou a pel de Ana, que estaba na cama porque se ferira nun brazo. Pero ela díxolle que tiña pel de loba e volvería a ser libre. Meses despois, casado xa con Aurora, o lobo negro veu despedirse del, asomándose pola ventá. De cando en vez a xente fala que teñen visto un lobo negro en Oencia ou León, no Faro de Chantada. Esa mesma tarde, volveu a velo el, pero xa non era negro, nin branco, xa era un lobo vello.
É un libro
que me gustou moito, sobre todo porque é de aventuras, e no que
podemos coñecer como era a vida da xente nas montañas lucenses. Ó
final sorprendeume quen eran os lobos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario