O medo ao descoñecido, María Paz Varela (2º ESO)

Ninguén pode dicir que nunca soltou unha risa cando alguén dicía un comentario ofensivo cara outra persoa que non é igual que nós, ben sexa polas súas crenzas relixiosas, a súa etnia, a súa orientación sexual ou os seus gustos en todos os campos. Ninguén pode dicir que non insultou, en maior ou menor rango, a unha persoa que non coñecemos, ou catalogamos como “diferente”, aínda que, todos somos diferentes.

Por desgraza tomamos como costume xulgar a un conxunto por unha soa persoa, por exemplo: os galegos son todos moi brutos, os musulmáns son todos terroristas. Acaso cando nace un neno galego lle poñen como condición ser bruto? Ou cando unha persoa practica o Islam lle obrigan a ser terrorista? Entón, por que seguimos xulgando as persoas pola súas crenzas ou aparencia en lugar de facelo polo que demostran ser?

En só unha clase podemos darnos de conta de que se a un neno non lle gusta o fútbol, ou non fai un comentario cando ve aparecer un peito non pode ser un neno. De que se unha nena non quere vestir con pantalóns pitillos e os zapatos de moda non pode ser unha nena.

Isto sucede en parte porque temos medo ao que non coñecemos, temos medo a aquilo que se sae do que estamos acostumados a ver dende pequenos, a aquilo que non vivimos en primeira persoa e por iso, en lugar de tentar poñernos na pel do outro o criticamos. Sen outra razón que o descoñecemento.

Pero…. E se o noso medo é que nos poida gustar o que non coñecemos e por iso non queremos entendelo?