O tempo das palabras en voz baixa de Anne-Lise Grobéty

Benxamín e máis Óscar eran moi bos amigos, axudábanse e compartíano todo. Igual que o facían seus pais, Heinzi e máis Antón.
Estes eran amigos dende sempre, fixeran mil e unha trasnadas, e agora compartían o gusto pola poesía. Ademais gustáballes rir e falar sentados na mesa do xardín, entre as maceiras, preto das colmeas. Nada ameazaba as súas vidas, ata que comezou o tempo das palabras en voz baixa.
Algúns comezaron a falar con voz máis alta, e a dicir cousas que os nenos non querían oír. Pola contra os seus pais foron dos que comezaron a falar en voz máis baixa, a eles non lles gustaba o que estaba acontecendo.
Todo comezara a cambiar, a maneira de saudarse, pero sobre todo a intensidade das voces. Tamén había moitos desfiles con bandeiras.
Un día todo quedou patas arriba, o mestre berroulle a Óscar que recollese as súas cousas e fora para o fondo da clase. Óscar non sabía que fixera mal.
Tras uns meses o pai de Óscar tivo que deixar o seu traballo e máis tarde, Óscar tamén tivo que deixar a escola e o equipo de fútbol no medio de insultos, todo por ser un xudeu.
Óscar e o seu pai deixaron de ir a casa de Benxamín.
Unha mañá antes de saír o sol, Benxamín escoita, agachado detrás das colmeas, como Antón lle di ao seu pai, que teñen que deixar de ser amigos, xa que Heinzi non pode poñer en risco a vida da súa familia pola súa amizade. Pero Heinzi dille que qué clase de amigo sería se non o axudase.
Despois de moito falaren, Antón dille que se a pesar de todo se decide a axudalos, terá que ir esa mesma noite á súa casa, apenas se poña o sol.
En canto cae a noite, Heinzi presentouse na casa do seu amigo, pero xa non había ninguén, só un resplandor dunha candea por debaixo da porta do comedor. Ao pé da candea, había unha carta na que o seu amigo de toda a vida se despedía del, e lle deixaba ao seu cargo e en nome da súa amizade, o seu ben máis prezado, a súa filla pequena Anaïs. Pois sabía que el ía ser un bo pai para ela.
As dúas familias non volveron verse máis, alguén lles dixo que os seus amigos foran apresados e levados ao bosque.
Meses máis tarde, foron eles os que tiveron que marchar exiliados por culpa dos rusos. Pero Anaïs foi para eles a encarnación da palabra esperanza.



Opinión persoal: Gustoume este libro, aínda que me pareceu un pouco triste. Pero describe moi ben como os prexuízos dunha soa persoa poden levar a destrución dun pobo.

Diego Moreira (2º B)