martes, 17 de decembro de 2013

Xiana por Patricia Varela Rioboo (4º ESO)

Camiñaba lentamente arrastrando os pés pola dura terra, indiferente das pozas polas que pasaban provocando varias ondas. A súa man acariñaba as pólas das árbores co cariño co que se acaricia a un recén nacido. Chovía moito e o vento ameazaba con partir as pólas das árbores en calquera momento. Para el, todo iso lle era indiferente, limitouse a encollerse e camiñar polo escuro sendeiro á casa. Na súa mente repetía as palabras que lle dixera dous anos antes "non volvas, nunca vai ser normal". Recorda esas duras palabras do seu pai, do seu querido pai. En algo tiña razón, nunca sería normal, aquel mesmo día marchara coas poucas posesións que tiña da súa nai, ningún aldeán preguntou por el, Xoán esvaecerase da pequena aldea de Vigo. Diso había dous anos, Xoán era un cativo de dezaseis anos fillo dun labrador que tiña fama de ser na súa vida anterior, un gran marqués. Todo iso esvaecerase cando Xoán nacera, a ovella negra da familia, o pequeno que con tan só sete anos provocara un incendio na súa casa provocando a morte da súa irmá. Dende aquel día, Xoán levara una marca no brazo feita co lume que acabara coa vida da súa irmá. Unha pequena x que os aldeáns temían. Agora, con dezaoito anos, volverá á casa de onde o seu pai o botara, coa intención de cumprir o seu propósito. Nunha man, colgaba una longa espada, noutra unha pistola. Abre a porta da gran casa, todo está como o recordaba, salvo que nos retratos de familia o seu rostro esvaecerase, como por arte de maxia. Un arrepío percorre a súa espalda ao tocar o retrato da súa irmá Xiana. Non pode perdoarse, sempre a leva na súa mente. Ás veces óea falar, gritar axuda mentres a consomen as lapas. Pero o que ninguén sabe é que o causante do lume tamén fora o seu pai. No entanto, el fora o marcado para sempre. Por iso está na casa, para levar o seu pai onda Xiana, e se é necesario acompañalo, facerlle dicir quen foi o causante da súa morte. Sobe as escaleiras con présa, entra no cuarto do seu pai, pero o que ve fai que tira as armas e se quede mudo. Na cama, cos ollos abertos e cunha expresión de medo, atópase o corpo xa sen vida do seu pai. O brillo dos seus verdes ollos esvaecerase, tan só quedan as pupilas negras. Xoán achégase a el, non é tan maior para morrer por causas naturais, de pronto, oe berros da súa irmá, pero cada vez vanse facendo máis miúdos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario