Que pouco ou que moito se pode
contar en 22 segundos. Un intre na vida dunha persoa ou polo
contrario toda unha vida. Neste caso unha vida de superación e
loita. Loita por ser ela/el mesmo, cada verba, cada xesto, vai
espertando dun xeito natural a empatía ou complicidade de quen le o
libro co protagonista. Comprende a súa frustración, a súa
impotencia, a rabia, o rancor, diante duns sentimentos e sensacións
que dende cativo recoñece coma propios, pero que non sabe como
aceptalos e poñerlle nome. Unha longa viaxe lévao a realizar un
camiño cara a realización persoal e a felicidade.
Mostra 22 segundos que o
diferente non é sinónimo de marxinación e sufrimento e ve a
tecnoloxía das ondas como unha canle de denuncia e reivindicación
social, ademais de coñecemento de realidade na que vive un colectivo
caracterizados demasiadas veces coma enfermos. Alex, un mozo trans,
decide tomar as rendas da súa vida e mostrar diante dunha cámara
todo o que leva dentro de si, algo gardado dende hai moito tempo.
Fala para todos cando di que o distinto asusta, dá vertixe porque
obriga a cuestionarse moitas cousas que se dan por verdades
irrefutables. Os principios dunha sociedade que queda ancorada nun
pasado de represión e medo, si medo, medo ao cambio, ás persoas
diferentes que sen poñerlles etiquetalas, son marcadas polos
prexuízos. Xente que sabe que a súa identidade de xénero non
coincide co sexo que lle asignaron ao nacer; xente que foron sempre
silenciados e denigrados e que a día de hoxe aínda seguen séndoo.
O libro busca visivilizar
dende a empatía este feito e mostrar a realidade na que viven,
loitando por unhas leis e unha sociedade que as deixen de considerar
enfermos. Os que queiran entenderán moitas cousas e comprenderán
outras, ou mesmo non comprenderán nada. Por todo o que sente e pensa
fai o blog, porque os que non se pregunta polas cousas ou non saca as
súas propias conclusións, é coma un rabaño, que o levan a onde
queiran. Non hai que ser covardes, hai que tentar sempre ser un mesmo
ou unha mesma, contadas as letras. Se lles gusta aos demais, perfecto,
pero se non, tamén. Sempre vai haber quen nos queira e quen non nos
acepte sexamos como sexamos; por iso non podes vivir para esa xente,
senón para ti mesmo.
Estraño moito neste libro a
forma en que todo o mundo acepta o cambio do rapaz, Alex pelexa máis
consigo mesmo que coa xente que o rodea, sería unha marabilla que na
vida real ocorrera así, pero non nos enganemos, o libro mostra o que
debía ser pero non o que é.
Penso que é un libro que
debería ler todo o mundo que queira vivir nunha sociedade máis xusta
e máis igual en todos os sentidos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario