martes, 26 de febreiro de 2019

UNHA SOCIEDADE DE DANO PERMANENTE, Sara Caamaño (4º B ESO)

Cando cae un vaso ao chan e rompe en mil anacos, por moito que intentes reconstruílo nunca volverá a ser o de antes. Cando fas unha camisa a man nunca sairá igual que a anterior, que quedara á perfección.

Hoxe en día cada vez este exemplo dáse máis na situación da muller en todo o mundo. Non só o país nos pon en vergoña cando recibimos menos salario ca un home por realizar o mesmo traballo, ou cando se nos atribúen certas actividades ou gustos únicamente para nós; deportes, tarefas domésticas, as cores etc.

Non nacemos mulleres para isto, pero moito menos para ser maltratadas por eles. Non é xusto que todo o que loitaron mulleres do pasado século e seguimos loitando polos dereitos femininos, remate con eles un home.

A violencia de xénero cada vez aumenta máis en todas as partes do mundo, chega a normalizarse nalgúns casos. Preocupa que a poboación pense que a violencia chega dun día para outro e acaba coa vida dunha muller.

A primeira fase pode ir dende un elevado tono de voz e insultos ata unha sinal de posesión e controlación sobre a vítima. E sen dar paso a máis fases, deberíase avisar e pedir axuda para nunca máis sufrir ou pasar por isto.

Pero dende que falece unha vítima, a desgracia continúa cando só será un recordo na prensa local e así seguirá sucedendo. A empatía é para estes casos, pode ser túa irmá, túa filla ou túa nai.

Deberíase ensinar a igualdade de sexos dende a casa ata a educación e nos medios de comunicación, xa que ata agora as medidas adoptadas fracasaron para abrir os ollos e colaborar contra o maltrato de xénero entre todas e todos.

Porque a todas nos gustaría mirar mañá o noso camiño e ver un futuro sen dificultades e sen obstáculos posibles de evitar.

Ningún comentario:

Publicar un comentario