mércores, 20 de abril de 2016

Ao mellor avó do mundo por Sabela Lema Rodríguez (2º ESO)





O meu avó naceu nunha casa sen moitos recursos. Fillo dun labrador que alugaba leiras para poder traballar máis, e dunha ama de casa.
Xa de cativo, buscou a vida cando ía cas ovellas para o monte. Alí namentras os outros rapaces coidaban das ovellas, el facía cestos de vimbio e regaláballe un ó que llas coidaba. Ademais sempre traia algún a maiores para poder, e así facía algunha peseta.
Xa de mozo, empezou a traballar nos asteleiros aprendendo a facer e facendo barcos de madeira. Ademáis estivo traballando de carreteiro, carretando madeira cun carro e unha parella de bois.
Aprendeu ben o oficio de carpinteiro de ribeira, e así pasou case toda a súa vida laboral, traballando en asteleiros tanto en Cabana como na Coruña.
Cando lle chegou a idade de retiro laboral dedicouse de cheo á súa paixón de rapaz. Non sei se foi para entreterse e pasar o tempo ou para volver á etapa de nenez, pero tomouno tanto en serio, que se puxo a facer un cestos que deixaban a todo o mundo coa boca aberta. Aquilo non era entretenemento, era arte. Así que empezou a conmover á xente. Púxose a expoñer as súas obras, facer cursillos de cestería, e a levar por medio mundo a súa arte. Pero o melllor de todo é que aínda lle quedaba tempo para todos os seus netos . E alí estaba eu.
Pd: Mágoa que non poidera pasar máis tempo contigo.
                                      
 QUÉROTE     

Ningún comentario:

Publicar un comentario