martes, 10 de decembro de 2013

O Final por Paula Canto Fuentes (1ºA)

Corría o ano do 82 no colexio Rosalía de Castro, todo parecía ir coma sempre, ben e sen problemas ata que ocorreu o que ninguén espera. Todo comezou o día antes da excursión de fin de curso. A última clase do día uns rapaces cheos de ilusión esperaban impacientes a que tocase o timbre de marchar para a casa, especialmente Sara, una rapaza moi espabilada, curiosa e educada sempre activa e participativa. Ao cabo duns minutos, Sara xa estaba no transporte escolar que a levaría á casa a preparar as cousas para a viaxe, eran moitas, posto que a excursión tratábase dunha acampada, así que había que estar preparado. Ao día seguinte Sara ergueuse cedo para ver se todo estaba en orde e arranxarse, estarían alí tres días, una tempada que pasaría coas súas amigas desfrutando da bonita paisaxe e por suposto librándose de estudar. Despediuse de súa nai e marchou para a parada de bus que a levaría a escola para emprender a viaxe. Xa no patio do colexio comentaba coas amigas: Esta será a mellor viaxe da miña vida así que cando volva traereilles regalos á miña familia. -Eu tamén, xa que collín cartos por se acaso.- dixo María -Por certo, Carla, ves comigo no bus ?, se compartimos tenda poderemos compartir tamén asento digo eu .-preguntou Sara -Xenial, eu aínda non tiña parella ... – respondeu Carla. Por fin emprenderon a viaxe que Sara tanto ansiaba, para ela ía ser perfecta, pero, non todo sae sempre ben Dúas horas e corentea e nove minutos despois chegaron ao seu destino, as Illas Cíes, un lugar precioso onde acampar. Nada máis chegar cada dúas persoas montaban una tenda de campaña que eles mesmos truxeran da casa. -A primeira actividade que faremos será sendeirismo, de acordo ? .-dixo un dos profesores que estaba con eles. -Vale .-contestaron todos a coro. -A min esta actividade non me gusta moito. –dixo Raúl. Percorreron quilómetros e quilómetros ata que se empezou a facer de noite e todos voltaron camiñando de novo par o campamento. Nisto, cando, xa cansos chegaron ao campamento, as nubes cubriron o ceo e como non tiña boa pinta decidiron recoller. Cando comezou a chover os lóstregos e os tronos apoderábanse dos rapaces que mortos de medo corrían cara o barco que os levaría de volta a Vigo. Sara ía correndo todo o que podía máis atrásque os demais. De repente tropezou con ujnha póla e torceu un pé, intentouse erguer e conseguiuno , pero xa era demasiado tarde , o barco zarpara rápidamente porque a tormenta era cada vez máis intensa. Sara berrou con todas as súas forzas rezando porque alguén a escoitara. Que ía facer ela no medio do monte nunha illa solitaria ! Soa de noite e sen ninguén a quen acudir, Sara oíu un ruído extraño que proviña de detrás dela. Unha voz berraba o seu nome una e outra vez escoitaba aos lobos ouvear e o vento soprar moi forte. O medo apoderábase dela, comezou a oír uns pasos.Chas, chas , chas ! Víu sair luz dunha cova e a súa curiosidade impulsábaa a achegarse e observar o que había. Eran 100 ou 200 os seres extraños arrastraban un carro de madeira con moitas persoas ensangrentadas, sen parte da cara e con moitas feridas. -Quen es ti?.-preguntoulle una voz estremecedora que proviña de detrás dela. Sara lentamente virouse e de repente apareceu un máis deses seres que habitaban naquela cova. -Ahhhhhhhhhhhhhhh!.-gritou Sara Os zombis escoitaron ese berro e comezaron a perseguila polo monte, Sara non podía máis e … Sabemos que Sara comezou a formar parte desas persoas do carro víctimas Xa nunca máis volveu ver os seus país, non coñeceu nada máis a Sara acabáraselle a vida. Pero calquera persoa podería pasar polo mesmo, eses seres esperan o momento oportuno, a noite axeitada, nunca penses que estás a salvo que estás só, porque algún día virán a por ti.

Ningún comentario:

Publicar un comentario