domingo, 8 de decembro de 2013

De catro a catro de Manuel Antonio

Para facerdes a lectura individual do poemario vangardista De catro a catro do poeta rianxeiro Manuel Antonio, tedes que premer nesta ligazón.
Neste traballo realizado polo profesor Manuel Castelao, podedes ler todos os poemas e mais a súa análise realizada por este investigador, ademais das anotacións do léxico. A minuciosa e completa análise do profesor Castelao atende a dedicatoria do libro. explica o título e o subtítulo e vai esmiuzando verso a verso cada poema para que consigamos entender o sentido e o que representa esta travesía marítima que nos propón Manuel Antonio, e que vai moito máis alá dunha simple singradura, senón que representa unha viaxe ao interior do ser humano.
Desfrutade da lectura do poemario, obra clave da Vangarda en Galiza e sen dúbida unha das obras máis singulares da nosa literatura contemporánea.



 

Manifesto Máis Alá

Manuel Antonio é o principal figura da vangarda galega. Era unha persoa moi comprometida e inconformista. Naceu en Rianxo en 1900 e morreu, enfermo de tuberculose, en 1930. Publicou só dúas obras: De catro a catro (1928) e o Manifesto Máil Alá! (1922).
Alvaro Cebreiro foi un debuxante galego nado na Coruña en 1903 e finado en novembro de 1956. Colaborou na revista "A nosa terra" facendo caricaturas e xunto con Manuel Antonio escribiu Máis Alá! O manifesto do que falaremos a continuación.
O tema do texto é o arredamento da tradición e do común, neste caso da literatura. Os autores renegan dos temas e estilos vellos, pero se establecer, ó mesmo tempo, un estilo e características propios, senón apoiando a decisión persoal e libre de cada autor ó escribir.
Defenderon unha propia e novidosa forma de expresión, e sobre todo apoiaron a xente a escribir en galego, a lingua do seu pobo. Decláranse monolingües e rexeitan calquera tipo de influencia do castelán.
E un texto individualista, cre na capacidade do ser humano de valerse por si mesmo.
A vos poética corresponde a un nós, principalmente por humildade, para non falar só por el. Tamén elimina o intimismo, característico das xeracións literarias anteriores. Por unha parte, emprega a primeira persoa do plural, para animar aos galegos a comprometerse e a participar utilizando un ton colectivo.
O texto está dividido en catro apartados. Cada un ten un título e un tema diferenciado dos outros. O primeiro titúlase "Nós", no que define a cada individuo como independe e explica o seu aburrimento polo monótono e pola rutina. Como vangardista nonquere semellarse a ninguén e pretende a innovación individual de cada un.
O seguinte apartado "A fala", no que define a lingua galega como a súa única lingua para expresarse e ist o é, para eles, unha das principais normas. Ve denigrante que a nosa fala pase a ser unha segunda opción e se substitúa polo castelán.
O tercerio paágrafo titúlase: "Desbotando", esta palabra xa indica que o autor rexeita algo ou intenta desfacerse del. A continuación fala de "renegar de mestres". Neste caso, os mestres son os antigos escritores como Rosalía de Castro, Curros Enríquez e Eduardo Pondal. O autor intenta explicar que os respecta e os admira como grandes impulsores da literatura galega, e por iso se refire a eles chmándolle mestres metafóricamente. Pero non segue o seu exemplo nin herde deles o estilo romántico, xa qure os vangardistas se caractérizan por ser totalmente antirománticos.Logo fai referencia ó nacionalismo, criticando, laiarse pola excravitude dos galegos se facer nada para remedialo. Que Galicia sexa un pobo loitado e rebelde, e presenta unha futura República Galega, na que si poderán sentirse orgullosos da bandeira.
O último parágrafo chamado "Individualismo", defende o punto de vista da autosuficiencia como ben indica no título. No que cada persoa se move en función dos seus obxectivos e desexos propios.
Ao longo do texto hai unha serie de referencias que cómpre destacar e analizar:
"Cansos de percorrer camiños vellos e fracasados, temos renegado de todos eles" Aquí refírese aos antigos temas obrigatorios, que eran; o costumismo, a literatura cívica e o intimismo. Fala deles como "camiños vellos" e intenta afastarse dando un cambio radical.
"A novidade que enxerguemos é só un arredamento, un ceibamento do pasado..." Escribe "Novidade" en maiúscula, dándolle unha especial énfase e importancia, e ésta, que vén ó lonxe é só un afastamento e unha maneira de liberarse desa monotonía literaria. Pero non quere dicir que o camiño xa estea escrito nin que o resultado xa sea claro.
"Comezamos pola máis agresiva intransixencia na fala" son totalmente intolerables as influencias e a mesma lingua castlá e queren ceibarse dela xa que non pensa remplazala polo galego.
"O pranto e a elixía fixeron coidar aos alleos que somos un pobo de mulleres"Con pranto e elexía falan dos choros e a maneira de apenarse polo falecidos na poesía. Pon de exmplo as mulleres, aínda que se refería especialmente a Rosalía, pola fama que tiña de chorona, a pesar de que as súas obras fosen moi críticas. Non queren dar esta imaxe de "choróns" nin de tristeiros, senón de loitadores.
"Gardaremos os nosos cantos patrióticos para o dñia en que deamos ao vento a súa bandeira e non poidan ser testemuños da covardía e da amnsedume" Deixarán as celebracións e o orgullo pola nación para cando demostren que son un pobo inedependente e non, pola contra submisos e covardes, con medo a defender o lugar no que viven. Por iso este texto é moi nacionalista e presenta en moitas ocacións o desexo de afastarse da lingua e cultura castelá, que vén como unha ameaza.
En definitiva, con este texto intentaba difundir as ideas vangardistas que defendían os autores, e dar a coñecer un novo pensamento, xa vixente en toda Europa, aos galegos. Animando as novas xeracións a rexeitar calquera tipo de titorización e a escapar do corrente, do que xa está moi visto para comezar a innovar e expresarse libremente mediante a literatura, escribindo sobre calquera tema que nos guste.

Alicia Caamaño

Ningún comentario:

Publicar un comentario