-Ui, perdón. Foi sen querer.- desculpeime.
Non vira ao encantador de soños, que actuara no salón de actos, e tiráralle o atrapador de soños.
- Rompéchesmo! Era irremprazable, do século dazaoito.- reñiume con malas pulgas.
- Perdoe, pero é que vostede foi quen tropezou comigo.- miroume con mala cara e afastouse dicindo unhas palabras raras que non entendín.
Despois dun día coma aquel, estaba tan cansada que fun cediño para a cama. E coma moitas veces non dei pillado o sono, así que fun ao baño por un vaso de auga. Aínda que era de noite todo estaba relativamente escuro. Ao volver, todas as portas estaban fechadas e non as podía abrir. Sentín algo frío nos pés, mirei ao
chan, que estaba cuberto de sangue. Ao levantar a cabeza vin a un home ao fondo do corredor que tiña unha macheta na man. Os meus pesadelos parecían cobrar vida. O home íase achegando.
Quería fuxir, pero as miñas pernas non respondían, quería berrar, pero os meus beizos estaba selados, quería abrir os ollos e espertar, pero as miñas pálpebras parecían mármore.
- Nooooooooon!- espertei berrando.
- Esperteite porque non parabas de berrar e estás suando. Que tes?- dixo miña nai.
Non fun capaz de durmir durante o que quedaba de noite, por medo a que volvera suceder.
Ao día seguinte, domingo, fomos xantar á casa da avoa. Ao baixar do coche, miroume con cara de espanto. Parecía que se lle fosen saír os ollos das órbitas.Inspeccionoume e dixo:
- Esta nena ten a sombra, hai que lavala correndo a xunta Sabina.
Non tiña ánimo e estaba cansada, pero accedín a ir. Cando chegamos, unha vella de aspecto centenario, vestida de negro e cun pelo branco coma a lúa chea, recibiunos e sen dicir máis, sentoume nunha alfombra. Agarroume os brazos e estaloume a espalda.
- O que temía.- dixo cunha voz áspera.
- Que?
- Shhhh!!!!! Non se pode falar, cala a boca.
Cunhas follas de loureiro verde e unhas “especias” non identificadas fixo unha cachela coa que me afumeou. Deseguido, cociñou nun pote unha apócema noxenta e tívena que beber.
Despois de acabala, comecei a sufrir unhas terribles convulsións e o vaso fíxose mil anacos ao chegar ao chan. Desmaieime e non recordo máis.
A cabeza dábame voltas. Mirei ao meu redor e vin que estaba na cama. Fun á cociña tomar algo, pois aínda tiña aquel brebaxe atoado no estómago. Metín o leite no microondas e collín o xornal. Na primeira páxina aparecía unha foto dunha porta co precinto policial e o seguinte titular:
-Aparece morto no seu piso de Santiago, o famoso “encantador de soños”, Pedro Caldeiro, por causas que aínda se descoñecen.
Ningún comentario:
Publicar un comentario