Unha noite de verdadeiro medo por Kendra Varela Figueiras (2º B)

Non sei como chegamos a esta situación, pero isto non pintaba nada ben, isto pásanos por meter os narices onde non nos chaman.

Todo comezara a noite anterior á do Día de Defuntos. Xoán, Miguel, Sara e eu estabamos a facer os plans para a noite do día seguinte,cando, de súpeto, chegou Raúl, e entrou pola porta cun estraño libro na man .

O libro era de cor marrón e notábase que era antigo.

-Raúl! Xa pensabamos que non ías vir – dixo Sara algo molesta -.

-Perdoa, é que estaba na casa e subín ao trasteiro a por unhas cousas para a miña nai e encontreime con este estraño libro.

-E de que trata?- preguntou Miguel con curiosidade-.

-É un libro de maxia- respondeu Raúl-.

-Ha, ha, ha, non me fagas rir- dixo Xoán,quen sempre pasaba de todo -.Esas cousas non son certas,son tan só caralladas para meterlle medo aos cativos.

-Pois eu creo que funciona.

-Boh,non digas parvadas! Xa es maiorciño pra crer nesas cousas.

-Pois mañá na noite de defuntos probamos, xa verás como funciona!

-Trato feito, xa estou impaciente por verte mañá facendo o ridículo.

-Por favor, rapaces, parade de pelexar!-gritou Sara-.

-Sara ten razón -dixen eu- parecedes rapaces pequenos.

-Bueh, eu teño que marchar vémonos mañá á noite.

-De acordo, Xoán. Quedamos ás doce da noite na igrexa abandonada que hai ás aforas.

-Vale, vémonos mañá entón.

-Nós tamén marchamos. Abur!

-Chao!

 A noite de defuntos chegou rapidamente.

Eu marchei da casa ás once e media para non chegar tarde.Os meus amigos xa estaban alí, e no medio da igrexa había unha pintada xigantesca.

-A ver, empeza xa a facer ``maxia´´ que me quero rir un cacho.

-De acordo, comezarei, pero non creo que te rías despois.

Raúl comezou a ler un texto noutro idioma, e de repente, do medio do círculo que había no chan da igrexa empezou a aparecer un fume e apareceu un ser estraño que viña cara nós.

Nos asustámonos e empezamos a berrar.

Todo pasou moi rápido, os meus amigos e eu escondémonos nun armario que había alí. O ser púxose en fronte do armario, parado, buscándonos coa mirada, nós oïamos a súa respiración e rezabamos para que non nos oíse. De repente, démonos conta de que Raúl non estaba alí.

Abrimos un pouco a porta do armario e vimos que Raúl estaba emborronando a pintada do chan, e cando a pintada quedou destrozada, aquel estraño ser desapareceu pegando un berro. Saímos do armario e fomos xunto de Raúl, abrazámolo,queimamos o libro e marchamos para a casa.

Non pensabamos que pasaría algo así,pero desde logo, ninguén se riu ese día.