Pasaron as eternas horas, e a noite converteuse en mañá cos raios do sol a punto de saír e os pobres pescadores, mortos de sono só tiñan dous muxos e unha robaliza.
Xa era hora de levar áncoras e volver para casa, onde lles quedaba moito por facer. Pero decidiron botar as redes unha vez máis ao mar. Pasaron uns minutos e empezaron a tirar da rede, cando, de repente ¡ZASH! A rede empeza a tirar cunha forza sobrehumana, tanto que a barca empeza a coller velocidade. Os pescadores tiraban e tiraban pensando que esta vez levaron o bote.
De tanto tirar conseguiron levar a rede á superficie e, viron como dentro da rede había un ser mariño con metade do corpo humano e metade peixe, cunha cara embaucadora e uns cabelos louros que brillaban a canda os cálidos raios do sol que acababan de saír de entre as montañas.
Os pescadores quedaron aparvados ollando cara o ser que daba voltas na rede en busca dunha saída. A criatura mira para eles, e estes recuperan o sentido.
Aterrados polo que están vendo, os pescadores cren que é o demo, así que como única arma colleron os remos e achegáronse á criatura. Esta, vendo o que ía a acontecer, abriu as súas fauces e tentando falar o seu idioma dixo:
“¡Por favor, non me matedes! Que de min nesta ría un pelo ha de quedar, que de sete en sete anos unha persoa ha de afogar.”
Os pescadores, ignorando o que dicía, aporrearon sen piedade a criatura cos remos. Os berros da criatura espertaron a todos os lugareños da costa.
Cando viron que a criatura non se movía, cortaron as redes e lanzárona ao mar e voltaron para casa. Pero nunca chegaron.
Non se sabe se esta lenda é lenda ou realidade pero de feito, cada uns cantos anos unha persoa sempre afoga.
Adrián Bermúdez Varela (3º A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario