xoves, 9 de abril de 2020
POEMAS DE CONFINAMENTO
Neste momento de peche da realidade unha alumna de 1º ESO mándame un poema que fixo neste tempo. É unha reflexión desde a corentena que nos fai pensar no que estamos vivindo e na morriña de tempos pasados. Logo volveremos!!
NA CORENTENA
Pode que que che pareza aburrido
pode que non, pero
isto é o que vai pasar
non te resistas a mirar.
A miña vida vouche contar
verso a verso cada pensamento,
cada experiencia e cada cousa
verso a verso cho conto.
Cada día abúrrome máis,
máis, máis e máis.
Un conto intentei facer, mais
nada saíu, nada, nada, nada.
Cada día ás dez me levanto,
e nada cedo é, dirás
mais para min ben está.
Fago os deberes e ben me chega xa.
Sete anos parece que levo encerrada
pero é un mes en realidade.
Sorte que teño patio de atrás
e podo saír a xogar.
Novas alegrías chegaron á familia,
gatiños, pequechos, que ilusión!
Tempo levo esperando,
e agora xa chegou.
A Semana Santa xa está aquí!
que pena non poder saír.
Algunha vantaxe teño,
a miña irmá comigo está.
Que pena os que están no piso,
entre catro paredes sempre están.
Iso recórdame que hei de aproveitar,
o meu marabilloso fogar.
Coa miña nai vou á leira sachar,
plantar leitugas, cenorias e demais.
Cada día limpo a casa un pouquiño máis,
varrer e fregar, nunca, xamais!
Iso a miña irmá.
Moito me gusta escribir,
acáboo de descubrir,
espero seguir
e moito máis escribir,
ata logo, e a vivir.
Laura Sánchez Varela
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario