Na
oficina de obxectos perdidos:
Un
home, entérase de que acaban de abrir unha oficina de obxectos
perdidos, e acode xa que perderá algo. Chega
alí, e ponse a falar co garda en castelán, xa que perderá a
lingua. Despois de explicarlle algunha das características da
lingua, como o seseo, atópana, e pode volver a falar galego.
O
ladrón de palabras:
Neste
relato, fálase dun home que ía pola rúa, e a golpe de coitelo cun
sorriso de orella a orella, intentaba comprarche palabras da túa
lingua, e se te negabas, roubábacha.
Así,
pouco a pouco, a xente foi collendo medo, e esa lingua, non a falaban
na rúa, só a usaban na casa para que non llela roubasen.
Ao
final, a lingua case desapareceu por completo, e a xente segue sen
falala por temor a que volva o ladrón.
Unha
palabra común:
Neste
relato, o protagonista é unha palabra do galego. Esta palabra vive
nun piso, ten traballo… é dicir, fai vida normal, pero é
consciente de que moitas coma ela están a desaparecer por
castelanismos, e dende que un castelanismo a acosaba na porta, tiña
moito medo e choraba sempre.
Deuse
conta de que con choros non facía nada, e decide seguir coa súa vida
e defenderse, xa que é a súa lingua, non pode deixarse substituír
así de fácil, e pensa que as demais palabras da lingua, tamén se
teñen que opoñer aos castelanismos.
Nin
en soños vou perder a miña lingua:
Neste
relato, unha nena pequena, escoita no autobús que a xente nova está
perdendo a lingua, e asústase moito.
Falao
coa nai e a nai explícalle que iso é verdade, e que o único que se
pode facer e falar moito, pero a neniña, de tan só cinco anos, non
o comprende ben, e comeza a falar sen parar, dicindo calquera cousa,
e de vez en cando, mira no espello, saca a lingua, e comproba que non
a perdeu.
O
home aforcado:
Neste
relato, un home namorado, decide suicidarse. Engancha unha corda a
unha nube, sobe a unha banqueta, ata a corda ao pescozo e tira a
banqueta. A nube comezou a moverse co corpo morto do home, e din que
a nube, pasa co esqueleto do home por onde os que sofren por amor.
Estes,
son os resumos dos relatos que máis chamaron a miña atención.
Tamén
me chamaron moito a atención, algúns nos que se trataban as
palabras como obxectos. Por poñer un exemplo, hai dous relatos nos
que o escenario é unha tenda, á que alguén acode a mercar palabras.
Outra
cousa que me sorprendeu, foi que na forma de escribir o libro, se
nota que o autor é galego, xa que nalgunhas palabras, non sei se
querendo ou sen querer, aparece o seseo escrito.
Gustoume
moito, xa que non conta unha única historia continua, senón que
conta unhas cincuenta historias, sobre problemas lingüísticos e o perigo de desapareceren as linguas, en concreto o galego, aínda que
tamén fala sobre outras.
Brais Martínez Lema (3º ESO A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario