O meu avó naceu nunha casa sen moitos recursos. Fillo dun labrador que
alugaba leiras para poder traballar máis, e dunha ama de casa.
Xa
de cativo, buscou a vida cando ía cas ovellas para o monte. Alí namentras os
outros rapaces coidaban das ovellas, el facía cestos de vimbio e regaláballe un
ó que llas coidaba. Ademais sempre traia algún a maiores para poder, e así
facía algunha peseta.
Xa
de mozo, empezou a traballar nos asteleiros aprendendo a facer e facendo barcos
de madeira. Ademáis estivo traballando de carreteiro, carretando madeira cun
carro e unha parella de bois.
Aprendeu
ben o oficio de carpinteiro de ribeira, e así pasou case toda a súa vida
laboral, traballando en asteleiros tanto en Cabana como na Coruña.
Cando
lle chegou a idade de retiro laboral dedicouse de cheo á súa paixón de rapaz.
Non sei se foi para entreterse e pasar o tempo ou para volver á etapa de nenez,
pero tomouno tanto en serio, que se puxo a facer un cestos que deixaban a todo
o mundo coa boca aberta. Aquilo non era entretenemento, era arte. Así que
empezou a conmover á xente. Púxose a expoñer as súas obras, facer cursillos de
cestería, e a levar por medio mundo a súa arte. Pero o melllor de todo é que
aínda lle quedaba tempo para todos os seus netos . E alí estaba eu.
Pd:
Mágoa que non poidera pasar máis tempo contigo.
QUÉROTE
Ningún comentario:
Publicar un comentario