Os berros de María por Paula Lema Dourado (1º A)

Eran as 8 da tarde, pero parecía que eran as 12 da noite. A chuvia parecía unhas pedras que caían daquel ceo tan escuro. María estaba soa aquela tarde, xa que seus pais tiñan que facer uns recados. María estaba facendo os deberes , cando dun lóstrego a luz foise. María era unha nena moi tímida e medosa. Xa estaba o
suficientemente asustada coa luz encendida, para canto máis coa luz apagada.

María ao ocorrer isto, foi correndo por unha lanterna. Colleuna e foi para a cociña, lugar onde estaba facendo os deberes.

De alí a un anaco, María empezou a escoitar voces.
-Hoxe pola noite... hi,hi,hi ..., que pasará?
-Ai, meu deus! Oxalá que tan só sexa a miña imaxinación!- dicía para ela.

Pero ao acabar isto, María oíu uns pasos e viu unha sombra humana que coxeaba.

Asombra achegábase e María colleu o seu móbil, por se era necesario chamar á policía. Naquel intre lembrou que, os vellos lle dicían que onde estaba a súa casa había un cemiterio. Ela pensaba que esta historia tan só era para poñerlle medo, pero agora xa dubidaba. María deuse a volta, e detrás dela había un zombi cun coitelo na man. O zombi colleuna e María tentou escapar.

-Sólteme, sólteme!- berraba desesperada.

-Se estás calada, máis tempo estarás viva.-díxolle o zombi.

O zombi tiroulle o teléfono e María xa deu todo por acabado. E así foi, o zombi matou a María por vivir enriba do cemiterio.

Cando chegaron os pais de María, viron o seu cadáver cun coitelo cravado no peito e unha nota que dicía:

"Se queredes vivir, esta casa debedes destruír. O cemiterio terá que volver, para que máis mortes non haxa que ver."

Cando os pais de María leron aquela nota, decidiron mudarse e destruír a casa, para que eles non morresen.

Hoxe en día, cando eu paseo por en fronte de onde estaba a casa de María, aínda se poden oír os berros de María contra o zombi.