Érase unha vez un neno chamado Gapito, o pobre estaba coxo dunha perna e tiña poucos amigos, un día os seus
pais sentírono chorar e os pais preguntáronlle por que choraba el contestoulle
que estaba triste e que non tiña amigos,
e seu pai díxolle ¿Por qué non nos invitas unha fin de semana á nosa casa? Entón Gapito díxo; direillo mañá
cando os vexa na escola.
Ao día seguinte pola mañá, Gapito ergueuse alegre porque ía
invitar os compañeiros á casa. Cando
chegou á escola díxolle aos tres únicos
amigos e eles dixéronlle que si; cando xa chegara a fin de semana e chegaron os
amigos. Xa era de noite . Cando foron para a cama sentían uns ruídos e batíanse
as portas do armario de Gapito e tamén se sentía abanear a lámpada, e encenderse e apagarse
as luces; de súpeto, sentiuse un berro; xa estaban todos tremendo cando se abriu
a porta e veu unha sombra.
Eles estaban todos agarrados, a punto de cagarse cando
sucedeu: encéndese unha luz. Era a avoa de Gapito cos pelos de punta e con dentes
podres no vaso pensando que era o baño; eles, co susto que levaron, non foron capaces de durmir. Pouco a pouco foi
amencendo e cando Gapito durmía os seus amigos marcharon pola ventá gritando
con medo e nerviosos. Cando todos os veciños saíron disfrazados de
“CAVERNÍCOLAS” rodeárono e perseguírono ata a casa e mataron o seu querido
can. Foi enterrado no cemiterio da aldea coñecido como a “TUMBA DAS ARAÑAS”. Gapito
deuse de conta e saíu a acudir, dixéronlle
que o querido can estaba enterrado na "TUMBA DAS ARAÑAS”. Entón, o
fantasma do armario empezou a berrar porque o metía a el
na "TUMBA DAS ARAÑAS”.
Gapito colleu tanto medo que nunca máis invitou os seus
amigos á casa, e nunca xamais apareceu o can dos seus amigos; e así acabou a
historia.
Nuria Abelenda Rama (1º A)
Ningún comentario:
Publicar un comentario