O año endiañado por Álex López Souto (2º A)

Contoume o meu pai que o meu bisavó, que en paz descanse, pois eu, non tiven oportunidade de coñecelo, era un home moi fachendoso.Ben, pois o caso é que viña el unha vez do mar para a casa, e nuns herbais atopou un año só, tal e como se estivera abandonado. Eran tempos máis difíciles que os que corren. Sen pensalo dúas veces, colleuno polas patas dianteiras e botouno ás costas, e cargou co animal polo camiño que era moi costento. Non as tiña todas xa consigo.

-Abofé que, a cada paso pésasme máis, recoiro.

Dicía el co seu xenio, e de feito non lle faltaba razón ningunha. O cabrito,ou o que fose, soltou unha risada desas de mal gusto.

O paisano, que xa ía moi canso co maldito becho ás costas, empezouse a cabrear e a cagarse en cantos hai.

-Condenado becho, ou eu son parvo, ou pésasme máis, recoiro. E a non ser que engordes polo camiño, non vexo como pesas tanto.

Xa non podía case andar do canso que ía cando se parou e dixo con voz afónica:

-Meu deus, pesas un demo,condenado becho!

Nun intre o cabrito botoulle unha mexada por el abaixo que o deixou feito un pito, ao mesmo tempo que lle facía burla ríndose coa lingua fóra mentres o bisavó, abraiado, afastouse del e dixo moi enfadado:

-Tiñas que ser ti, oh, demo, tiñas que ser.

E así foi como o meu bisavó Manuel, que así se chamaba, cargou coa burla do mesmo diaño, que se lle aparecera como cabrito. Nada menos ca iso.