Esta
historia non é de Samaín, nin de Halloween, é tan só o que me pasa a min. De
sempre fun un neno moi delgado, o meu médico, Ángel, sempre estivo abraiado,
meus pais din que non como, no cole din que non como, máis esa non é a causa.
Tamén rompo moitos ósos cada vez que caio, e estou cada vez máis branco. Nada
disto se debe a cousas que os meus pais entendan, só Marcos, meu irmán é quen
de comprendelo, hei de contarvos o que
me pasa, seguide a ler ata o final.
D.
Antonio, o cura de Cándoas, é xa un señor maior e o día do bautismo de Marcos
confundiu o Santo Crisma co óleo dos defuntos, este erro converteu a meu irmán
nunha das poucas persoas que pode ver á Santa Compaña, ninguén sabía isto ata
que na noite do Samaín ...
A
Santa Compaña é unha comitiva de almas
en pena, unha procesión fantasmal formada por dúas filas. Cada fantasma leva
unha candea acesa e ao seu paso deixa un cheiro a cera no aire. Á fronte desta
compañía fantasmal encóntrase un
espectro maior chamado Estadea. A procesión vai encabezada por un mortal (vivo)
portando unha cruz e un caldeiro de auga bendita, seguido polas ánimas que
levantan vento ao seu paso. O vivo que encabeza a procesión é home ou muller
dependendo de se o patrón da parroquia é un santo ou unha santa. Quen realiza
esa "función" non recorda durante o día o ocorrido no transcurso da
noite, unicamente se poderá recoñecer ás persoas penadas con este castigo pola
súa extremada delgadeza e palidez.
O
patrón de Cándoas é San Martiño...
O
vivo non descansa noite ningunha e vaise debilitando sen ninguén saber por que
ata morrer ou pasar a luz que porta a outro incauto. A Santa Compaña percorre
cada noite a casa dos que están a piques de morrer.
Na
pasada noite de defuntos meu irmán viume marchar a media noite sen dicir nada,
seguiume e no cruce de Rebordelo, Monelos e Taboido viu como me colocaba á
cabeza da procesión, os cans de todo Cándoas ladraban como tolos e os gatos
fuxían a fume de carozo.
Se algún de vós está a sentir pena por min lamento comunicarvos
que na última semana pasei pola noite pola porta de tódolos nenos e mestres do
cole das Revoltas, vémonos na Eternidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario