xoves, 17 de xaneiro de 2013

Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas

Balbino é un rapaz de aldea moi pobre. Gustáballe escribir no seu caderno por que se sentía moi ben cando o facía. Unha das súas memorias é cando se escapou ao río a descansar e quedouse dormido. Pero a Balbino gustáballe moito ir ás festas, mágoa que estaba de loito pola morte do seu tío Braulio. Balbino pensaba que era unha tortura, porque o tío Braulio xa había 3 anos que morrera. Polas festas escapouse da casa para correr atrás dos foguetes coma os outro nenos e foi dar a casa do xudío. Despois dunha charla co xudío volveu para a casa. Fálanos tamén do seu can Pachín que morreu cando caeu na trampa que lle puxeran ao raposo. El enterrouno na súa horta e non lle daba vergoña chorar por el. Xa que non podía ir ás festas, ía ao rebusque o día seguinte a ver se atopaba algo. Este día atopou unha caixiña moi fermosa pero a chuvia acabou con ela. Tamén nos conta que era moi aplicado nos estudos, e ata se chegou a namorar da mestra Eladia, pero ela xa tiña mozo. Cóntanos a morte do seu padriño, e tamén o boa persoa que era. Balbino estivo a piques de afogar no río, pero grazas ao seu posteriormente amigo non afogou, pero logo de facerse amigos, o pobre de Lelo tivo que marchar. Dinos tamén que foi sancristán e que lle gustaba moito selo, xa que a xente o vía cun aire superior. Ao final, Balbino arreóulle unha pedrada a Manolito, e tivo que marchar a servir. Pero el seguía feliz xa que lle chegara unha carta do seu amigo Lelo dende as Américas. Gustoume moito este libro e recoméndollo a calquera persoa. Lucía Gagino (1º ESO)

Ningún comentario:

Publicar un comentario