Saio da casa e entro na rúa, noutro mundo completamente diferente e paralelo, un mundo que nunca adiviñaría que a noite anterior ocorreu algo do que nada se pode dicir, pois non existen palabras, non existe ningún son nin ningún xesto que poidan describilo nin achegarse tan sequera, pois só se pode explicar con unha imaxe, esa imaxe que martela na miña cabeza constantemente. Esa imaxe que non me dará pesadelos, senón que mos quitará xunto co sono que nunca máis recuperarei.
Comeza a chover. A auga salpica hoxe na miña cara como onte salpicaba o sangue.
O ruído das frías gotas caendo recórdame ao crepitar do lume, que quedou gravado nos meus oídos desde que escoitei como quentaba o inferno da fría noite pasada. Unha música tranquilizadora que acompañaba á desesperación de preguntarse que viría despois e como acabaría todo.
A auga éntrame nos zapatos, comezo a sentir o frío líquido nos pés. Frío? Non, iso non é frío. O frío non é un vento do norte nin a auga do mar en decembro. O frío só o podes ter cando sentes que o sangue non chega ás extremidades, que se perde no camiño ao atopar un corte polo que saír cara á liberdade e deixarte nas mans da morte. Iso é frío... E iso é morte... desesperación... e, sobre todo, iso é medo.
O sol, aínda baixo, decide erguerse e sae da súa cama de nubes. Decide, regalarme o seu primeiro raio, intentando compensarme pola escuridade da noite anterior. Pero o agasallo non é ben recibido polos meus ollos, que deciden, por non aceptalo, deixar de ver para ignoralo. Aínda así, hoxe sei que a luz volverá nuns momentos, que verei algo máis que a tenue luz dunha chama que só consegue proxectar algunhas sombras, e sei que, mentres dure a escuridade, non correrei ningún perigo maior que tropezar e raspar os xeonllos. Pódeselle chamar perigo a iso? O perigo é agocharse nunha sombra para que non te atope a escuridade. Si, a escuridade, non ten outro nome, pois a escuridade é a ausencia de luz, e esa persoa (persoa non, monstro) perdera a súa luz, se algunha vez a tivo.
A luz do sol tamén vai desaparecendo dos meus ollos, como onte desapareceu deles tamén a luz de alegría, de esperanza, de soños, de natureza... De vida.
Porque calquera me podería dicir, coma en tantos outros casos, iso de que “a vida segue”. Pero iso é mentira: a morte non chegou, pero a vida xa rematou. Non tes vida cando che latexa o corazón, tes vida cando queres que latexe. Pero a min xa non me importa se o corazón fala ou queda calado, pois o meu corazón agora é de pedra.
Pero a pregunta é: se non estou viva e morte non veu por min, como se supón que estou?
A resposta eu xa a coñezo: estou no recuncho daquela fría casa de pedra, anicada en silencio, cuberta de sangue e morta dun frío que non era quen a sentir, aprendendo o que de verdade é o medo e o que é esperar a morte sen poder facer nada por evitalo.
Sinto algo ás miñas costas, unha man que me agarra o ombro. Deixo de respirar e fállanme as pernas. Doume a volta asustada. Vexo unha cara familiar, dun amigo cuxa cara non sitúo e cuxo nome non recordo, pero que me inspira tranquilidade e confianza, rememorando como, unhas horas antes, aquel mesmo momento fora de desesperación, de dor, de medo... de moito medo.
Un sorriso loita por chegar á miña cara, pero só chego a disimular malamente a miña cara de susto e sorpresa. Pero non o podo evitar: os xeonllos afróuxanseme e caio ao chan. Unha man amiga ofréceme axuda, unha man maldita arrástrame polo chan.
Xa non podo máis. Derrúbome. As lágrimas caen dos meus ollos e esvaran polas miñas meixelas para unirse ás gotas de choiva. Pero non podo dicir nada, non me sinto capaz, ao igual que non me sinto capaz de recordar como logrei escapar aquela noite pois, a parte do xa contado, só recordo negrura, e arrastrarme sen forzas ata a miña casa. Onde esta mañá me levantei, limpei a sangue do meu corpo e saín a ese mundo paralelo onde nada pasou. E aquí estou agora, escribindo isto, non para asustar ao lector, senón para poder liberarme da carga do silencio, que me oprime o peito e me esmaga o pensamento.
Laura García Devesa (4º ESO)
1º Accésit do Concurso de Relatos de Terror
Ningún comentario:
Publicar un comentario