Lúa de Senegal de Agustín Fernández Paz

Khoedi é unha nena de once anos, que xunto con súa irmá Naima e a súa nai, deixan a súa aldea Ziguinchor, no Senegal, para reunirse co seu pai que está en Vigo.

O seu pai emigrara a Europa na procura dunha vida mellor.

Todo é diferente lonxe de Ziguinchor, só a Lúa, coa que Khoedi fala, parece a mesma do Senegal, pero coa luz máis pálida.

Khoedi fálalle a Lúa con morriña do seu pobo e de todo o que deixou atrás. Tamén lle conta que bota de menos a mamá Feriane, a súa avoa, que morreu uns meses antes de marcharen para Vigo.

Mamá Feriane sempre lle contaba historias pola noite, na terraza, mentres fumaba en pipa, historias que lle explicaban como o deus Olorun creara as cousas do mundo.

A Khoedi gustábanlle as historias da súa avoa, e aprendeu dela, a arte de inventar historias, que agora ela lle conta á súa irmá, cando non pode durmir ou está triste.

Khoedi ten medo, aínda non coñece ben o galego nin o castelán, e sente que toda a xente os mira, cando camiñan polas rúas da cidade. Xa na estación do tren, sofren os insultos dun home que as despreza pola cor da súa pel.

En Vigo coñece a Beidu, filla duns amigos de seu pai, que lle presenta a outras nenas, que irán á mesma escola que vai ir ela, pero Khoedi ten medo de ir á escola, pois pensa que non se vai adaptar.

Nunha festa que fan seus pais con amigos senegaleses, coñece a Mareime, que tamén é do Senegal, pero a súa historia é diferente. Ela traballa na universidade e quere saber como son as viaxes dos senegaleses que chegan a Europa. Por iso lle pide o pai de Khoedi, que lle conte a súa viaxe, unha viaxe moi longa, moi dura, na que tivo que deixar atrás a compañeiros que naufragaron no mar.

Mareime tamén colabora cunha asociación senegalesa en Vigo, que axuda aos inmigrantes que chegan a Vigo. No seu local Khoedi ve uns recortes de noticias que contaban o terrible destino de moitos inmigrantes.

Mareime dille que ten que estudar moito e aproveitar ese talento que ten para contar historias, para contar cando sexa grande, todo o sufrimento do seu pobo.

O primeiro día de colexio, Khoedi animada pola mestra, perde o medo e conta unha das súas historias aos seus compañeiros, e a pesar de que algúns mírana mal, a maioría apláudenlle, facéndoa sentirse ben acollida.

Diego Moreira Souto (2º B)