Mecanoscrito da segunda orixe

Esta novela gustoume moito, xa que é unha novela de ciencia-ficción, onde se mestura o misterio e a aventura, que describe as vivencias de Alba e Dídac despois da catástrofe de forma moi sentimental. Ademáis é unha lectura moi interesante porque trata dun novo orixe da Terra, que canto máis avanza a historia, máis crece a intriga do qué pasará.
O autor escribe maioritariamente con descrición, co que é moi fácil a súa compresión e é máis doada a súa lectura. Aínda que ás veces, a distribución das palabras pode distraer algo ao lector.
Persoalmente, non me resulta atraente a ciencia-ficción, pero esta novela, ademáis de tratar diso, trata tamén da maneira coa que se pode querer a unha persoa ao longo do tempo e a mutua axuda que se ofrece cando existe unha catástrofe das características da novela.

Un día, uns nenos tiran á auga a un neno mulato porque non lles gustaba, chamado Dídac. Entón Alba, una nena de catorce anos, decide ir salvalo mergullándose na auga, xusto cando se oe un grande estrondo e aparecen uns discos voadores. Cando os dous rapaces saen da auga, decántase de que eses obxectos o destruíran todo: persoas e edificios.
Desde entón, fóronse adaptando as circunstancias, alonxándose da destruída civilización e vivindo independentemente. Descobren que os que produciran a catástrofe foran extraterrestres e vivían con medo a que os descubrisen. Viaxaron a distintos lugares buscando xente viva, e comprobaron que sí que a había: que morrera había pouco ou que estaba tola.
Fóronse namorando e decidiron ter un fillo. Pero aos poucos días de nacer o neno, Dídac sofre un accidente, soterrado por unha ruína. Entón Alba pensou que tería que ter relacións sexuais co seu fillo, chamado Mar, para crear de novo a toda a humanidade.

Laura Lorenzo Castro (4º ESO)